نگاه کن
نگو ترانه از دست رفته است دوباره بکوش
در چشمه هنوز آبی هست
با دو گام از پل می گذری
هیچ چیز به پایان نرسیده است هنوز
دست تشنه ات را بالا بگیر وراه بیفت
می میری تو اگر باز بمانی
صدایی هست که می رقصد ومیگردد
بخواه اگر بخواهی تو جهان را می جنبانی
دوباره بکوش نگو که قله فتح از دست رفته است
زندگی همان رزم است
دوباره بکوش
پائولو کوئیلو
با تشکر از دوست خوبم پرنسس جان
روزگارم این است :
دلخوشم با غزلی
تکه نانی ، آبی
جمله ی کوتاهی
یا به شعر نابی
و اگر باز بپرسی گویم :
دلخوشم با نفسی
حبه قندی ، چائی
صحبت اهل دلی
فارغ از همهمه ی دنیایی ...
بر آنکه با سرمایه اش فقط زمین می خرد؛
روزی خواهد آمد که با خود بگوید :
برای چنین روزهای مبادایی،
کاش قطعه ای آسمان می خریدم ...
تــــقصــیر تو نـــیست
مـــقصـــر معــلم دستــور زبان فارسی بود که به من نگفت:
ده دقیقه سکوت به احترام دوستان و نیاکانم
غژ و غژ گهواره های کهنه و جرینگ جرینگ زنگوله ها
دوست خوب من
وقتی مادری بمیرد قسمتی از فرزندانش را با خود زیر گل خواهد برد
ما باید مادرانمان را دوست بداریم
وقتی اخم می کنند و بی دلیل وسایل خانه را به هم می ریزند
ما باید بدویم دستشان را بگیریم
تا مبادا که خدای نکرده تب کرده باشند
ماباید پدرانمان را دوست بداریم
برایشان دمپایی مرغوب بخریم
و وقتی دیدیم به نقطه ای خیره
مانده اند برایشان یک استکان چای بریزیم
پدران ‚ پدران ‚ پدرانمان را
ما باید دوست بداریم
حسین پناهی