یادم می آید آن روزها قایقی داشتم
تکه چوبی تکه گاهش خرده بندی بادبانش
لنگه کفشی جایگاهش آری آن قایقم بود
آن تمام احساس کوچکم بود خاطرات دیرینه در حافظه ام بود
می انداختمش به آب آری آن دریاچه ام بود
آن روزها کودکی ام بود طعم خوش زندگی ام بود
گوشه ای داشت سنگی آری آن ساحلم بود
آن ذهن آسوده ام بود سهم کوچک من از کوچه ام بود
امواجی داشت سهمگین آری آن نفسم بود
آن گنجینه ی حفظ شده ی موزه ام بود رنگ سفید گذشته ام بود
پرچمی داشت زیبا آری آن نشانه ی صلحم بود
آن یادآور خیالات خوشم بود نگاه من به آینده ام بود
جثه ای داشت کوچک آری آن قایقم بود
آن یاد خوش دیباچه ام بود لحظه های ماندنی در خاطرم بود
سلام محبوبه جان
وبلاگت وشعرات واقعا عالیه...
عزیزم منم آپم خوشحال میشم با حضور گرمت به منم سربزنی واگه تمایل به تبادل لینک داری خبرم کن
ممنون میشم
بدرود
سلام
خیلی قشنگ بود...
اما دوران کودکی اینقدر ها هم شیرین نیست که همه می گویند اون دوره هم برای خودش مشکلات و سختی های خودشو داشت...
ممنون که اومدی ببخشید که دی جواب دادم
سرافراز باشی
سلام
چه شعر زیبایی
کودکی ودنیای خودش.......
خیلی بود قایق که نمادشد به صلح ..آرامش خیال ووووووووزندگی.....کودکی یعنی عشق ..یعنی آرامش
من آپم
یاد باد آن روزگار کودکی
گریه ها و خنده های زورکی
گریۀ پیشاپیش از ترس کتک
یا که خنده خنده های سورکی
آهویی بودم به دور از هر کمند
پر ز رویا های کوتاه و بلند
خلق می گفتند که ما را کودکید
غم چه می دانید باشد چون و چند
من که شاد و بی خیال از غم بدم
جلوه شادی دم و هر دم بدم
خار در پای کسی گر می نشست
بهر زخم و درد او محرم بدم
شور می آوردم به جمع دیگران
بسکه بودم شادمانِ شادمان
پس چه شد آن جمله شادی ای خدا
که شده دردم کنون درد گران
کاشکی آن روز این حرفها نبود
یا که دیروز مرا فردا نبود
کاشکی ها حرف پوچ و خالیند
ورنه کاشکی اصلا این دنیا نبود
زندگی گه شاد و گه غمگین بود
بهر من پیچ و خمش سنگین بود
دل درون سینه ام می مرد کاش
چون دل من دم به دم غمگین بود
نور الله رنجبر